แรงเงา 2

ต่อไม่กลับบ้านเพราะโกรธแม่ นพนภาร้อนใจด้วยความเป็นห่วง แม้จะเคืองลูกชายแค่ไหนแต่ไม่เคยคิดตัดขาดอย่างที่ลั่นวาจาก่อนหน้า วีกิจก็ไม่กลับเรือนหอ นพนภาอึ้งมาก ทั้งงงทั้งหงุดหงิดที่ทุกคนรอบตัวมีแต่ปัญหาไม่จบไม่สิ้น

มุนินทร์ช้ำใจที่วีกิจไม่กลับบ้าน แต่ทิฐิไม่ยอมง้อ แถมทำมึนตึงกับทัยหรือฤทัยจนบรรยากาศในบ้านยิ่งอึมครึม ฤทัยต้องตีหน้าเศร้าสวมบทเด็กสาวน่าสงสารจนมุนินทร์ใจอ่อนลงยอมคุยด้วย ก่อนมอบของขวัญส่วนตัวซึ่งเตรียมไว้ให้เด็กสาวตั้งแต่เมื่อวาน

ฤทัยเห็นตุ๊กตาหมีในกล่องของขวัญของมุนินทร์ก็ข่มใจไม่ให้กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ด้วยมีความหลังฝังใจเกลียดตุ๊กตาหมีเพราะเกษมพ่อเลี้ยงใจทรามมักถือเข้ามาเวลาบุกห้องเธอ!

มุนินทร์ไม่ได้สังเกตแววตาดุดันของทัย ออกจากบ้านไปทำงานเจอวีกิจมาดักรอ

“ไงคะ...ทำไมไม่กลับบ้าน”

“ผมขอเวลาส่วนตัวบ้าง...ไว้คิดทบทวนเรื่องทั้งหมด”

“ได้ข้อสรุปไหมคะ”

“ไม่ได้...ผมถึงต้องมาถามคุณที่นี่ เกิดอะไรขึ้น ...อยู่ดีๆคุณก็หึงหวงผมกับทัยอย่างไม่มีสาเหตุแล้วยังแสดงออกต่อหน้าแขกเหรื่ออย่างอานภาหรือคุณศรุตอย่างไม่ให้เกียรติผม”

“ฉันไม่ได้หึงค่ะ แต่ประเด็นเดิม...ทำไมไม่พูดความจริง ทำไมต้องโกหก คุณก็ไม่ให้เกียรติฉันเหมือนกัน”

“ผมโกหกอะไร”

วีกิจถามหน้านิ่ง มั่นใจว่าภรรยาไม่รู้เรื่องเขากับทัยเด็กสาวในอุปการะ แต่ต้องผงะเมื่อมุนินทร์โพล่งลั่น

“อย่านึกว่าฉันไม่รู้ไม่เห็น...เมื่อคืนวันที่มีพายุคุณอยู่ในห้องกับเด็ก...โอบยัยทัยพาลงนอนบนเตียง...จะเถียงไหมคะว่าไม่จริง”

มุนินทร์หัวเสีย อาการอ้ำอึ้งของสามีทำให้มั่นใจว่าทุกอย่างที่สงสัยมีเค้า วีกิจถอนใจยาว พยักหน้ายอมรับ

“ใช่...ผมยอมรับผมโกหก เรื่องบางเรื่องมันอาจทำให้เด็กเสื่อมเสีย ทำให้คุณต้องวุ่นวายใจ ผมก็เลือกจะไม่พูด นิน...เราไม่ได้อยู่ด้วยความเชื่อใจกันอีกแล้วเหรอ”

“เชื่อค่ะ...แต่ความเชื่อมันเริ่มสั่นคลอนเมื่อคุณร่วมมือกับทัย ช่วยกันโกหกฉันเหมือนอย่างครั้งที่คุณไม่บอกความจริงฉันที่คุณไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับยัยรัชนก”

“นิน...อย่าใช้ประเด็นนี้มาต่อว่าผมเพราะคุณเอง ก็เคยโกหกผมเหมือนกันเรื่องไปหาอาภพที่ลอนดอน”

“เป็นอันว่าเราหายกันงั้นเหรอคะ...ฉันทำได้คุณก็ทำได้”

“อย่าเปลี่ยนประเด็นนะนิน คุณกำลังไร้เหตุผลขึ้นทุกที อย่าลืมนะว่าคุณเป็นคนพาเด็กทัยเข้ามาในบ้านเองทั้งที่ผมคัดค้าน คุณอ้างเรื่องมนุษยธรรม เรื่องเด็กถูกข่มขืน แล้วก็มาสร้างปัญหาให้ผม”